artykuł podesłany przez Portal Wiedzy PWN
W 2004 roku, grupa badaczy pod przewodnictwem Glenna Ostira stwierdziła, że osoby z negatywną postawą do własnej starości żyją średnio 7,5 roku krócej niż osoby ujawniające postawę pozytywną. Związek między pozytywnym obrazem siebie osób starszych a długowiecznością może przejawiać się w pozytywnej postawie wobec życia, woli życia, akceptacji stereotypów negatywnych, wyrażeniem zgody na leczenie w sytuacji pogorszenia stanu zdrowia, większej tolerancji istniejących problemów oraz bardziej pozytywnej oceną sytuacji.
Dwa lata wcześniej, w 2002 roku, w magazynie fachowym "Journal of Personality and Social Psychology" inna grupa badaczy prowadzona przez profesor Beccę Levy opublikowała artykuł na temat stereotypów kulturowych dotyczących starości. Stwierdzono, że prezentują one głównie negatywny obraz tego okresu życia człowieka: utratę zdrowia, obniżenie sprawności fizycznej i intelektualnej.
Negatywne oddziaływanie stereotypów przejawia się w trzech rodzajach zachowań.
Po pierwsze, osoby starsze oczekują tego, że z wiekiem nastąpi u nich osłabienie fizyczne i poznawcze. Osoby starsze przekonane o związanym z wiekiem osłabieniu fizycznym i psychicznym ujawniają w zachowaniu deficyty, które nie odzwierciedlają faktycznego poziomu sprawności różnych funkcji.
Po drugie, osoby starsze oczekują obniżenia sprawności psychofizycznej wraz z wiekiem. W efekcie pojawia się skłonność do nadinterpretacji różnych trudności dotyczących własnych zachowań czy drobnych dolegliwości w kategoriach deficytów, wyolbrzymiania doznań fizycznych i psychicznych, interpretowania ostrych symptomów bólowych jako zespołów przewlekłych mających powiązanie ze starością.
Po trzecie, osoby starsze w sytuacji, gdy łączą doświadczane dolegliwości ze starością, mogą je ignorować i nie podejmować leczenia. Takie zachowanie najczęściej wynika z braku oczekiwania na pozytywne efekty leczenia.
Badacze odkryli również, że postawy społeczne wobec osób starszych i postawy osób starszych do własnej starości są istotnymi predykatorami długości życia i mają większe znaczenie niż płeć, status socjoekonomiczny czy faktyczny stan zdrowia fizycznego.
Innymi słowy - na podstawie częstości i wydźwięku dzieł kultury oraz artykułów medialnych przedstawiających osiągnięcia ludzi po 60-ce, można przewidzieć średnią długość życia ludzi w danym społeczeństwie. Nie trzeba badać stylu życia, wysokości zarobków, historii chorób. Kultura może służyć jako skrót do określenia ogólnej jakości życia obywateli korzystających z mediów masowych.
7,5 roku życia - życia twojego i twoich bliskich - to dobry powód, żeby krytycznie przyjrzeć się temu co czytasz w internecie i w prasie, co oglądasz w telewizji. Zaczynając od dziś.
Inspiracją tekstu jest książka "Psychologia starzenia się i starości" Stanisławy Steuden (Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011). Wykorzystanie za wiedzą Wydawcy.
Link do książki:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz